اشعار

یک کـاروان دل، هـمره دلـبـر رسیده            زیـنـب بـیـا کـه مـنـزل آخــر رسـیـده

یاران فـرود آئید این وادی طور است            وعـده ز سـوی حـضرت داور رسیده

ایـنجـا زیـارت‌خـانـۀ پـیغـمبـران است            هـر مُـرسـلی ایـنجـا مـقـرّب‌تر رسیده

قــبـل از تــمـام کــاروانِ هـاشـمـی‌هـا            کـرب و بلا شـاهـد بُـود مـادر رسیـده

اینجا فرات از چهار جانب موج دارد            از چه جـواب العـطش خـنجـر رسیده

کودک که می‌گرید جوابش کعب‌نی نیست            ایـنـجا تـمـام حـوصلـه‌هـا سـر رسیـده

هرکس که عقده داشت از صفین و خیبر            بر قـطعـه قـطعـه کردنِ اکـبـر رسیده

آهــنـگــران شــهــر را آرام ســازیــد            تازه به خواب ناز علی اصغر رسیده

هر کس به اهـلش وعـدۀ سوغات داده            ایـنـجـا بـرای بــردن زیــور رسـیــده

از این همه خلخال و زیور که مهیّاست            یک ساربان چشمش به انگشتر رسیده

آرام باش آب فـرات؛ ای مـهـر زهـرا            بـا فــاطـمـیـّـون مــردِ آب‌آور رسـیـده

این قـافـله هر چه شتابش بیشتر شد            دلـشـوره‌هـای آفـتـابـش بـیـشـتر شد

جـای تـمـام نـخـلـها لـشگـر درآمـد            با هر قـدم یعـنی سـرابش بیشتر شد

یک محمل و هـجده نگهـبان دلاور            ماهی که هر منزل حجابش بیشتر شد

پایین که می‌آید ز محمل قاسمش هست            عـباس هـم آمـد رکـابش بیـشتر شد

از اسم اینجا میشود حس عطش کرد            سقـا رسید و مشک آبـش بیشتر شد

چشم حسین افتاد بر سرنیـزه‌هاشان            دید اکبرش را اضطرابش بیشتر شد

خیره به طغـیان فـرات است آه امـا            دلـواپـسی‌هـای ربـابـش بیـشتـر شد

شش‌ماهه هم فهمید اینجا قتلگاه است            بی‌تـابـی هنگـام خـوابش بیشتر شد

راوی نوشته روز عـاشـورا که آمد            تیـر سه‌شعبه پیچ و تابش بیشتر شد

شرم رباب از چشمهای شیرخوارش            از رفـتن بـزم شـرابـش بیـشتـر شد

ده روز دیگر همسفر باشمر هستند            مجروح سیـلی سنان یا شمر هستند

می‌سوزم و چون آتشی در احتراقم            آه ای اجـل از چه نمی‌آیی سـراغـم

این دشت نیت کرده یارم را بگیرد            ای مرگ مرهم شو بر این زخم فراقم

بـا اشـتـیـاق دیـدن او زنــده مـانـدم            آخر چه خواهد کرد غـم با اشتیاقـم

بـوی جـدایی می‌وزد در این بیابان            از رفتنت حرفی مزن چشم و چراغم

از لحظه‌ای که پا دراین صحرا نهادیم            هر لحـظـه من دلـواپس یک اتفـاقم

جان یکی را تیر و خنجر می‌ستاند            جان یکی را تشنگی، جان مرا غـم

اینجا سرت را روی نی می‌بینم آخر            آتـش بـگـیـرد دامـن گـلهـای بـاغـم

با خنده‌اش دشمن نمک ریزد به زخمم            تنهایی‌ات داغی شده بر روی داغم

حال و روزش با نوای عشق بهتر میشود          هرکه چشمش در میان روضه‌ها تر میشود

این دل سنگم که جای خود،شنیدم از کسی          ریگ های دشت با نام تو گـوهـر میشود

نوکری پستم ولیکن دلخوشم ازاینکه من          روزگـارم با غـلامـی شـمـا سـر میـشود

از شما دورم ولی شب های جمعه این دلم          می‌پـرد تا صحـن تو، مثل کبـوتر میشود

با نـوای یا حسین و ذکـر شـور یا حـسن          دل اسـیــر نـام هـای دو بـرادر مـیـشـود

کاروان را باز گـردان ای عزیز فـاطمه          در همین جا قلب زینب زار و مضطر میشود

بـاز گـرد آقـا که با دست پـلـیـد حـرمـلـه          غـنچـۀ شش مـاهـۀ بـاغ تو پرپـر میشود

دخترت بی سایبان و خواهرت بی همسفر          جعفرت بی‌پیکر و عون تو بی‌سر میشود

چـند روز بعـد در این سرزمین پُـر بـلا          صحبت از دزدیدن خلخال و معجر میشود

چند روز بعد در گـودال بین تـیغ و تـیر          حنجـرت درگـیر با تیـزی خنجـر میشود

منایی از منای حاجـیان زیـبا تر است اینجا           مران ای ساربان محمل که حج اکبر است اینجا
مران ای ساربان محمل، تماشا کن، تماشا کن           که یک گلخانه گل با من ز زخم اکبر است اینجا

مران ای ساربان محمل که می‌بینم به چشم دل           روان بر شانه‌ام خون از گلوی اصغر است اینجا
مران ای ساربان محمل دعا کن خون شود دریا           که سقای حرم از تشنگان تشنه تر است اینجا
مران ای ساربان محمل که در شام عزای من           غـبار آلوده ماه عارض پیغـمبر است اینجا
مران ای ساربان محمل که فردا بر لب دریا           مرا آب از دم شمشیر و تیر و خنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو یار من           بدن‌هاشان در این صحرای خونین بی‌سر است اینجا
مران ای ساربان محمل، بسوز ای دل! بسوز ای دل!           که با خواهر مرا صحبت ز خونین حنجر است اینجا
مران ای ساربان محمل که با دست خزان فردا           گل سرخ و سفـیدم لالۀ نیلـوفـر است اینجا
مران ای ساربان محمل که هفتاد و دو قربانی           مرا تقدیم ذات پاک و حیِّ داور است اینجا
غـبار کـربـلا را توتـیای دیـده کن «میـثم»           که خاکش تربت هفتاد خونین اختر است اینجا

اینجا کجاست این همه غربت دیار کیست            این خاک، این غبار پُر از غم مزار کیست

آن تـل، تـلِّ خــاکـی و گـودی پـشـت آن            جانم به لب رسانده مگر سوگوار کیست

با من بگو که آن همه نیزه برای چیست            یا آن سپـاه دشنـه به فکـر شکـارِ کیست

وای از رباب حـرمـله اینجا چه می‌کـند            وای از رباب حـرمله در انـتظار کیست

آن نـیـزه‌هـای مـرد کُـش سهـمـگـیـن او            سهـم گـلـوی مثل گـل شیـر خوار کیست

بـرگـرد تـا به گـریـه نـگـویـم کـنـار تـو            این زخـم‌های بیـشتـر از بی‌شمار کیست

برگرد تا که نـشنـوی از کوفـیان که این            ناموس بی‌بـرادر و محـمل سـوار کیست

به گوشم می‌رسد هر لحظه آوای خدا اینجا           مران ای ساربان محمل که باشد کربلا اینجا
الا حجاج بیت الله خـون، احـرام بربنـدید           که کامل می‌شود با زخم تن حج شما اینجا

شما حجاج بیت الله خون هستید و می‌بینم           که جای موی سر، سرهایتان گردد جدا اینجا
نه تنها حج ما قربانی پیـر و جوان دارد           شود قربانی شش ماهه تقـدیم خـدا اینجا
زشمشیر هزاران قاتل خون خوار می‌بینم           هزاران بار گردد اکبرم جانش فدا اینجا
به موج خون میان قتلگه با پیکر بی‌سر           زنم از حنجر ببریده خواهر را صدا اینجا
به پاس اجر سقـایی و قـانون عـلـمداری           شود با تیر و خنجر حق عباسم ادا اینجا
کند این امت گم کرده ره تا راه خود پیدا           درخشد رأس هفتاد و دو مصباح الهدیٰ اینجا
ندای اِرجعی را در یم خون می‌دهم پاسخ           که می‌آید به گـوشم از خدا دائم ندا اینجا

اینجا بهشت سرخ بدن های بی سـر است            اینجا نگــارخــانـۀ گــل های پـرپر است

اینجا منا و مشعر و بیت الحــرام ماست            اینجا حــریــم قــرب شهیدان داور است

اینجــاست قـتـلـگــاه شـهـیــدان راه حـق            اینجا مزار قاسم و عباس و اکبــر است

اینجا به جـای جـامــۀ احــرام مـا به تـن            زخم هزار نیزه و شمشیر و خنجر است

اینجا دو طفل زینـبـم افتد به روی خاک            اینجا به روی سینۀ من قبر اصغر است

این جا برای پیکــر صد چــاک عاشقان            گرد و غبار کرب و بلا مشک و عنبر است

اینجــا چو آفـتــاب سـرم بــر فــراز نـی            بر کودکان در به درم سایه گـستر است

اینجـا تــنــم به زیـر ســم اسب، تــوتـیـا            اینجا ســرم به دامن شمـر ستمگـر است

اینجــا به جـای جـای گـلـوی بُــریــده ام            گل بوسه های زینب و زهرای اطهراست

ایـنـجا به یــاد الـعــطــش کــودکــان مـن           هر صبح و شام دیدۀ میثم، ز خون تر است

بلا جویان سفر طی شد بود دشت بلا اینجا           فرود آیید از مرکب، بود معـراج ما اینجا

اگر ما موسم حج از وطن آواره گـردیدیم           چه کاری با صفا، دارد صفایی چون صفا اینجا

منم آن باغبان و صد گلستان گل به همراهم           که در آتش کِشد گلچین همه باغ مرا اینجا

فلک کن میـزبانان را مُـهـیّـای پــذیــرایی           که مهمانان رسیدند و شده مهمانسرا اینجا

الا ای پور دلبند عــلـی دست خــدا عباس           به پای دوست، دستت میشود از تن جُدا اینجا

الا ای شبه پیغمبر، زنندت تیغ کین بر سر          دو تا فرق تو میگردد شود پشتم دو تا اینجا

جز غم عشق تو دل آرزوی غــم نکند            چـشـم دریــا هـوس بـارش شبـنـم نکند

جز تو ای همسفر دختر زهـرا و علی            کسی از نـالـه و دلـشـورۀ من کـم نکند

ای حیــاتــم ز نـفـس های مسیحـائی تو           نـفـسـی ده که هــوای دل من دَم نـکـند

از خـدا خواه که در طیّ مسیر غــم تو           این قد خم شده را بیش، از این خم نکند

شب و روزی نگذشته همۀ عمر به من            که دلــم یــاد تـو و یــاد محــرّم نـکـنـد

خیمه را در دل صحرای عطش خیز مزن            تا که اسبــاب فــراق تو فــراهــم نکند

این دعا برلب من هرشب و روزی جاری ست            که خــدا سایۀ تو از ســر من کـم نکند

این جا به غیر از شوره‌زاری نیست، برگرد            در این خزان جای بهاری نیست برگرد

دستــم به دامــانت، مكـش دامن ز دستم            آرامـشـم این جــا قــراری نیست برگرد

دیــدی تمــام نخــل ها ســر نیــزه بودند            این باغ جــز ابـر غبــاری نیست برگرد

این جا برای سر بریـدن دشت در دشت            تیــغ است امّا هیـچ یــاری نیست برگرد

از تــیــرهای حــرمـلــه پیــداست حـتّی            رحمی به طفل شیرخواری نیست برگرد

وقــتــی ز دستت آب می‌نــوشیــد دشمن            دل گفت اینجا چشمه ساری نیست برگرد

بــگــذار بــوســم بــوســه‌ گـاه مادرم را            آه این گـلــوی نی‌ســواری نیست برگرد

ای مرا از لـحـظـۀ دیــدار تاج سر حسین           هم برادر بودی و هم یار هم یـاور حسین

هر کجا بُـردی مرا خـرسند می بودم ولی           این سفر بی تابم و محزونم و مضطر حسین

این بیابان بوی هجران و غم و خون میدهد           روی برگردان از این صحرای غم پرورحسین

گر نــدارد کــربــلا قصد جــدایی بین ما           پس چرا جا داده در خود این همه لشگرحسین

گـفـتـه بودی میـهـمـانی مـی روم اما بگو          میزبان آورده با خود پس چرا حنجر حسین

آن عــرب با تیــرهای سهمگینش را بگو          بر نمیدارد چرا چشم از علی اصغر حسین

نیــزه داران گـوئیا بر هم نشانی می دهند          از قد و بالای رعنــای علی اکبــر حسین

عـده ای در بین نخـلستان کمین بنشسته اند          قصدشان باشد گـمانم صید آب آور حسین

این همه شمشیر و تیر از بهر استقبال نیست          ترس آن دارم تو را بینم ولی بی سر حسین

حیف از این گلها که با خود همسفر آورده ای          بیم آن دارم که گردد باغبان پـرپر حسین

زمیــن کــربــلا این جاست زینب!            دیــار پُـر بــلا این جــاست زینب!

تـحـمـل می کـنی؟ گــویــم بــرایت            فــراق ما دو تـا این جاست زینب!

صــدایــی آشنــا آیــد بــه گــوشــم            که مـادر قبل ما این جاست زینب!

چه سرهایی شکسته بین این دشت            مـسیــر انـبـیــا ایـن جـاست زینب!

بـرای خــواب پـنجــاه ســال پیشت           دم تـعـبـیــرهـا این جــاست زینب!

همان جایی که گـفـتــه «امّ أیـمن»           زمیــن نیــنــوا، این جاست زینب!

بــزن بــوسه تــمــام سـیــنــه ام را           ضریح مصطفی این جاست زینب!

همان جــایـی که قــرآن ها بـیـفـتـد           به زیر دست و پا این جاست زینب!

ببیــن نــرمیِ زیــر حــنــجــرم را           فــرود نیــزه ها این جاست زینب!

ببـیـن این مهــره های محـکـمـم را           ذبـیـحاً بالـقـفـا این جــاست زیـنب!

تمــام خــاک این صحـرا خــریـدم           همه ســرّ خــدا این جـاست زینب!

به مسلــخ پــا گــذاریّ و بــبــیـنـی           غسیلاً بــالدّمــاء این جاست زینب!

حنا از خون به گـیـسویت بگـیری           حجــاب کبــریـا این جاست زینب!

او تــا رسیــد گــریــۀ دنـیــا شـروع شد            سیـنـه زنــی عــالــم بــالا شــروع شــد

این حس مادرانه كه دست خـودش نبود            دلشــوره های زیـنب كبــری شروع شد

وقت مــرور خـاطـره هـای گـذشتـه شـد            اشك حــرم میــانــۀ صحــرا شروع شد

ذكــر حــدیث پیــرهن ســرخ كــودكـی            حرف از لباس یوسف زهـرا شروع شد

وقتی لبــاس حـنجــر او را خــراش داد            صحبت زطشت وحضرت یحیی شروع شد

"واللهِ هــاهـنـا ذُبِــح طـفـلُـنـا الـرَّضیـع"            دیگــر لهــوف خــوانـی آقـا شـروع شد

واللهِ هاهنا سبِی...روضه خوان بس است            شــرمنـدگی حضرت سـقــا شــروع شد

یك تیــغ كند كــار خـودش را تـمام كرد            غــارت نـمــودن تـنـش اما شــروع شد

امروز محــرمـان حــرم سـایــۀ ســرم             شــام دهُــم زمــان نـفـس هـای آخــرم

امـروز بـیـن حـلـقـۀ شیــران هــاشمی             شام دهــم به حـلـقـه زنـجـیــر پیکــرم

امروز دختــرک ســر دوش عمو ولی             شام دهم به گــریه که عـمـه گــل سرم

امروز گـرد چـادر ما را تـکــانـده ای             شام دهم به خــون تو آغشته معـجــرم

امروز مانده ای که قــرارم شوی ولی             شام دهــم به نـیــزه ســواری بــرادرم

امــروز تـکّـه خــار ز پایــم در آوری             شــام دهــم ز جـسم تو نیــزه در آورم

امــروز دختــران تو در خیمه ها ولی             شام دهــم در آتش خیـمـه من و خودم

بند بندم همه چون برگ خزان می لرزد            کیست اینجا که دلم درد کشان می لرزد

بین این دشت پُر از خار چو، طفلان حرم            بیشتر قـلـبـم از این لشگـریان می لرزد

بار مگشا و مزن خیمه بدین جا که زمین            زیر سنگــی شمـشـیـر زنـان می لـرزد

خواهرت در غم این خاک چنین میسوزد            مادرت از غم این سوز چنان می لرزد

بس که بر دست عـلـمدار تو دارند نگاه            دختــرت از نظــر زخم زنان می لرزد

کیست آن مرد کمان دار که این سوی رباب            با تماشای همین تیــر و کـمان می لرزد

گـلـهـای اهل بیت به گـلـزار می رسـند            مـوعـودیـان به موعد دیـدار می رسند

اینجا زمان وصل چه نزدیک حس شود            دلــدادگــان وصل به دلــدار می رسند

این حاجیان که نیمه شب از کعبه آمدند            آخر همه به کـوچه و بـازار می رسند

این کاروان به قـافـلـه سـالاریِ حسین            دارنــد با امـیـر و عـلـمـدار می رسنـد

گاهی دم از شریعه و گـودال می زنند            گاهی به تلّ خـاکی و هموار می رسند

ناگــاه با بـرادر خود گـفت خـواهری:            این نخـل ها به دیـدۀ من تـار می رسند

این باغ هـای کـوفه چـرا نـیـزه داده اند            این میوه ها چه زود سـرِ بار می رسند

یک دختـر جـلیـلـه به بابا خطاب کرد:            این نامه ها که از در و دیوار می رسند

آن هیجــده هــزار نفـر که نــوشته اند:            آقا بیــا، کجـا به تو ای یـار می رسند

یک مادری به نغمه لالایی اش سـرود            حتـمـاً به داد کـودک گهـوار می رسند

ناگه سه ساله بر سرِ دوش عمو گریست            این خارها به پای من انگار می رسند

حالا حسین یک یکـشان را جواب داد:            اینجا به هم حقایق و اسـرار می رسند

اینجا زمین قـاضریه، دشت کـربلاست            جایی که تیـرهای هـدف دار می رسند

اینجـا به غـیر نـیـزه تعـارف نمی کنند            از شام و کـوفه لشگر جرار می رسند

سر نیـزه ها به پیکر من بوسه می زنند            شمشیــرهای تـشـنـه و قـدار می رسند

ذبـح عـظیـم پیش تماشـای زینب است            شمر و سنان به قهقهه این بار می رسند

حلــق عـلـی و قلب من و سیـنـۀ یـتـیم            این نقطه ها به حرمله انگار می رسند

اینجــا تــرحــمی به یـتـیـمان نمی شود            زیــور فــروش های تـبه کار می رسند

سرهایتــان به سنگ، هـمه آشنــا شـود            بس هدیه ها که از در و دیوار می رسند

سایه ات تا روز محشر بر سر من مستدام           بهـجـة قـلـبـی عـلـیک دائـما منـی السلام

قرصِ قرص است از کنارت بودنم دیگر دلم           تکیه گاه شانه های خـسته ام در هر مـقام

پا به پایت آمدم یک عمـر همـدل همنفس           پـا به پـایت آمدم هر جاکه رفتی گـام گام

با تو این پنجاه سال احساس عزّت داشتم           با تو در محـمل نشستم در کمـال احترام

با تو تا اینجا رسیدم بی غـم و بی دردسر           با تو میگویند از امنیتِ من خاص و عام

اسم اینجا را که گفتی سینه ام آتش گرفت           شعله ور شد خاطرم از غصه های ناتمام

نخل می بینم؟! و یا اینکه سپــاه آورده اند           سرنوشت ما چه خواهد شد اخا ماذا الختام؟

با تو دارم سایۀ سر با ابـالفضلت رکاب           بی تو وای از ناقۀ بی محمل و اشک مدام

با تو دور خیـمـۀ اهل حرم آرامش است           بی تو وای از آتش افـتـاده بر جان خیـام

با تو هر صبح آفتاب اول سلامـم میکند           بی تو زینب میرود با درد و غم بازار شام

با علی اکبر عـصای دست پیـری داشتم           بی علی اکبر من و باران سنگ از روی بام

با تو حتی ذرّه ای از حرمت من نشکـند           بی تو ما را می برند اشـرار تا بزم حرام

رنگ ها رنگ خـزان است بیا برگردیم            این سفــر بار گــران است بیا برگـردیم

صحبت از جایزه و ملک ری و گندم بود            خواهـرت دل نگــران است بیا برگردیم

چشم شوری به علـی اکبرتان خیره شده            قصۀ مــرگ جــوان است بـیـا برگردیم

صحـبـت از دیــدۀ دریــایی عبــاس شده            تیــرها بین کـمــان است بیا برگــردیــم

دشمنت خیره شده بر خَـم انگشتری ات            خنجرش نقــره نشـان است بیا برگردیم

خواب دیدم که سرت بر سر خاک افتاده            رنگ این خاک همان است بیا برگردیم

یک طرف این همه زن درطرف دیگرجنگ            لشگــری چشم چـران است بیا برگردیم

قـدری به سیـنه آه بـرایم بـیـاوریـد            پـیـراهـن سـیـاه بـرایــم بـیـاوریــد

اخــبـار بـیـن راه بــرایم بــیاوریـد            تـربت ز قــتـلگـاه بـرایـم بیاوریـد

دارد حسین می رود انگار کربــلا            

دارد دل رسول خدا می شود مذاب             می ریزد اشک روضه ز چشم ابوتراب

شد نوحه های فاطمه هم نالۀ رباب            کودک چقدر می خورد از نهر آب، آب

دارد عجـیب قصۀ غـمبار، کـربلا

این نالۀ دمادم زهـرای اطهر است               زینب بدان که کرب و بلا پر ز لشگر است

تا چند روز بعد، حسینِ تو بی سر است               آنروز روز غارت خلخال و معجر است

بدتر ز روضۀ در و دیوار، کربلا

گریان توست مادر تو ای حسین من             بر نیزه می رود سر تو ای حسین من

گردد اسیر خواهر تو ای حسین من            گردد یتیم دخـتـر تو ای حسین من

تا شام و کوفه همره اغیار، کربلا

عباس من، تو دور و بر کاروان بمان            هـمراه زینب و کمک بانوان بمـان

پشت وپناه لشگر و پیر و جوان بمان            پیش حسین من به تـمام توان بمان

بی تو نداشت سید و سالار، کربلا             

این قافله به سوی شهادت روانه است            شب نامه های مردم کوفه بهانه است

از غربت حسین هزاران نشانه است            در انتظار زینب من تازیـانه است

زینب کجا و کوچه و بازار، کربلا

انگــار بــوی پیرهنـی را شنیده اند            اینها حدیث بی کـفـنـی را شنیده انـد

این سمّ اسب ها بـدنـی را شنـیده اند            این نیزه ها لب و دهنی را شنیده اند

رفت از مدینه تیزیِ مسمار، کربلا

مادر هنوز پهـلوی من درد می کند            این زخمهای بازوی من درد می کند

جای کبـودیِ روی من درد می کند            خوردم زمین و زانوی من درد می کند

وای از حدیث سیلی خونبار، کربلا

روزی که وقت آمدنِ لـشـگـرم رسد          ایــام دادخــواهـیِ از داورم رســد

مهــدیِ من به داد دل مضطرم رسد          هم انتـقـام غنچـه گل پـرپـرم رسد

پس مرگ بر منافق و کـفار، کربلا